Μια βραδιά με τους Lego ..

του Κώστα Παπαντωνίου

Λίγο πριν προσγειωθεί το σύννεφο της «κρίσης», ο Αγγελάκας δήλωνε το 2010 ότι "η χώρα πρόλαβε να χρεοκοπήσει συναισθηματικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτιστικά και μετά οικονομικά", δίνοντας την καλύτερη δυνατή εξήγηση, σχετικά με το γιατί η Ελλάδα παραπατά ακόμα και κάνει... οκταράκια.

Με γεμάτο το πορτοφόλι, η πλαστική ευημερία ήθελε τον Έλληνα με σαγιονάρα και σκυλολαϊκοπ κουλτούρα. Οποιαδήποτε άλλη πρωτοβουλία συναντούσε δυσκολίες και αυτό διότι πολύ απλά δεν... πουλούσε. Μια νοοτροπία που αποδείχτηκε καταστροφική.  Μοιραία, αφού κατρακυλήσεις στον πάτο, θέλοντας και μη δεν πας χαμηλότερα. Η μουσική μετά από αρκετά χρόνια μοιάζει να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της. Χωρίς δισκογραφικές και πολλά χρήματα από πίσω, αλλά με μεράκι και πόση περηφάνια…!

Παρέες όπως οι LEGO βγαίνουν και παίζουν με κέφι και όρεξη. Όχι για τη δόξα ή τις υψηλές απολαβές, αλλά γιατί δεν αξίζει να "θάβονται" όμορφες ιδέες και εγχειρήματα σε… γκαράζ ή στούντιο.

Αν και πρόκειται για νεοσύστατο σχήμα, παρουσιάζει ομοιογένεια, κατορθώνοντας με τον καιρό να ανεβαίνει σκαλοπάτια και να κερδίζει τον αέρα ενός δυνατού γκρουπ με δική του ταυτότητα.  

Σ’ ένα δουλεμένο πρόγραμμα, αυτοσχεδιάζουν, είναι εξωστρεφείς,  δεν φοβούνται να πειραματιστούν επί σκηνής, να τσαλακωθούν και εν τέλει δικαιώνονται από το ζεστό χειροκρότημα που εισπράττουν.

Τελευταία στάση τους, το Stage 25 στο Περιστέρι, την Παρασκευή που μας πέρασε. Zεστό μαγαζί , σε προδιαθέτει θετικά με το που το επισκέπτεσαι. 

Η ζεστασιά μεταμορφώνεται σε ενθουσιασμό λίγο μετά το σήμα της έναρξης και τις πρώτες πενιές του Μιχάλη Κεχαγιά (τζουράς, πλήκτρα, φωνή ). Σπάνιο το σουλούπι του, σπάνια ακούς έναν τόσο όμορφο ήχο, ακόμα πιο σπάνια φτάνουν στ’ αυτιά σου τα ρεμπέτικα. Ο Γιάννης Μπάκος στην φωνή και την ακουστική κιθάρα, χωρίς φιοριτούρες, σα γνήσιος ρεμπέτης,σε συνδυασμό με τα δυναμικά σόλο του Στέργιου Δήμπα (κιθάρα), την ήρεμη δύναμη, Δημήτρη Αζοράκο στα τύμπανα, τις… τσαχπινιές του Βαγγέλη Λάρυγγα (μπάσο) αποτελούν τα απαραίτητα… συστατικά για μια μουσική βραδιά διαφορετική. Ίσως οι πρώτοι που καταφέρνουν να συνδυάσουν τα ρεμπέτικα με την indie.

Άλλοτε με δικές τους συνθέσεις, άλλοτε με πρωτότυπες διασκευές και μουσικά παντρέματα, ενώ δεν έλειψαν και οι χιουμοριστικές παύσεις. Μια όμορφη αλληλουχία, ηχητικά και νοηματικά. Από τον Μάρκο και τον Χιώτη στους Coral και από τα κομμάτια του Παύλου Σιδηρόπουλου σε αυτά του Μάλαμα και του Αγγελάκα, το παρελθόν βρέθηκε με το παρόν και εμείς χαθήκαμε στο δρόμο..

Κάποτε ο Πρίγκιπας πάντρευε τα μπλουζ με τα ρυθμικά σχήματα του Βαμβακάρη και επένδυε σε στίχους αληθινούς και κακοτράχαλους. Αν βαστούσε η καρδιά σου τους σκάλιζες και αντίκριζες τις "αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές". Η ευρηματικότητα του, φαίνεται πως αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους Lego. Μαστορεύουν μελωδίες που πιάνουν τα riffs των Offspring και αγγίζουν την Μπέλλου. Χτίζοντας τουβλάκι, τουβλάκι την μέχρι τώρα πορεία τους, μας θυμίζουν σε κάθε τους εμφάνιση ότι έχουν... τσακωθεί με την ξεπέτα και δίνουν τη ψυχή τους για να περάσει ο κόσμος, αλλά κι οι ίδιοι καλά.

Γι’ αυτό και ο επίλογος έπαιρνε συνεχώς παράταση, μέχρι να κλείσει στο απόγειο της ευχαρίστησης.

Tους ευχόμαστε «Με το καλό να ξανανταμώσουμε…!»